گوگرد یک ماده غذایی پرمصرف است که برای رشد و عملکرد گیاه ضروری است و بعد از نیتروژن، فسفر و پتاسیم در رتبه چهارم قرار دارد. این عنصر به دلیل اینکه جزء تشکیل دهنده آمینواسیدهای سیستئین و متیونین است، از اهمیت بالایی در ساختار پروتئین­ها و عملکرد آنزیم­ها برخوردار است. گوگرد همچنین از اجزای تشکیل دهنده­ی الیگوپپتیدها (گلوتاتیون)، ویتامین­ها و کوفاکتورها، انواع محصولات گیاهی ثانویه مانند گلوکوزینولات­ها و آلیین­ها و جزء کلیدی در کلروفیل است. بنابراین، گوگرد نقش مهمی در کارکرد کاتالیزوری یا الکتروشیمیایی مولکول­های زیستی در سلول ایفا می­کند. استفاده از عنصر گوگرد به دلیل توانایی آن در کاهش pH خاک و احیای خاک­های سدیمی در حال افزایش است. مشاهده شده است که بدون مصرف گوگرد کافی، محصولات زراعی نمی‌توانند از نظر عملکرد، کیفیت یا محتوای پروتئین به پتانسیل کامل خود برسند. گوگرد از طریق کارکردهای محافظتی و آنتی اکسیدانی خود نقش مهمی در فیزیولوژی و محافظت گیاهان در برابر تنش­های محیطی و آفات ایفا می­کند. از آنجایی که گیاهان اغلب در معرض ترکیبی از تنش­های غیر زیستی مانند گرما، نور، سرما، خشکی، شوری و فلزات سمی هستند، گوگرد می­تواند نقش قابل توجهی در ایجاد مقاومت در برابر این تنش­ها داشته باشد. علاوه ­بر این، نقش اساسی عنصر گوگرد در متابولیسم نیتروژن به خوبی شناخته شده است. از آنجایی­که گیاهان در بیوسنتز پروتئین­ها و آنزیم­ها به­طور مشترک از نیتروژن و گوگرد استفاده می­کنند، ناکافی بودن گوگرد ممکن است به استفاده غیرمؤثر از محتوای نیتروژن گیاه منجر شود. تشخیص علائم کمبود گوگرد دشوار است، زیرا اثرات آن با علائم کمبود نیتروژن شباهت دارد. برخلاف کمبود نیتروژن، علائم کمبود گوگرد در ابتدا در برگ­های جوانتر ظاهر می­شود و باعث می شود آن­ها از سبز روشن به زرد (کلروز) تبدیل شوند. در ادامه­ ی رشد، ممکن است کل گیاه سبز کم رنگ باشد. لکه­ ها یا خط­های مشخصی عموماً ظاهر نمی­شود. علاوه بر این، گیاهانی که با کمبود گوگرد مواجه هستند، دوکی و کوچک بوده و ساقه­ ها اغلب نازک هستند. کمبود گوگرد می­تواند کارایی مصرف مواد مغذی را کاهش دهد و کمبود نیتروژن هم می­تواند به کاهش کارایی مصرف گوگرد منجر شود. علاوه بر این، محدود کردن عرضه گوگرد برای محصولات، مصرف نیتروژن در دسترس خاک را کاهش داده و به افزایش شستشوی نیترات منجر می­شود.